Sommige mensen die bergen verzetten,
hebben niet de behoefte er nadien bovenop te gaan staan.
Bovenstaande staat op het gedenkkaartje van Walter Crahaij (21 november 1931 – 3 augustus 2024). Beter kan het niet uitgedrukt worden…
Op 3 augustus jongstleden bereikte ons het droeve nieuws van Walters overlijden. Voor de mensen van het Brusselse Willemsfonds was Walter een vertrouwd en geliefd gezicht. Samen met zijn echtgenote Simonne was hij gedurende jaren de drijvende kracht achter de Willemsfondsafdeling in Koekelberg. Ook bij het Willemsfonds Brussels Gewest speelde hij als bestuurslid jarenlang een voorname rol.
Ondanks zijn uitgebreide engagement in (en onderbelichte betekenis voor) het Brusselse Nederlandstalige socioculturele leven, was Walter zelf afkomstig uit Antwerpen. Daar werd hij in 1931 geboren en groeide hij op. Af en toe brak zijn Antwerpse achtergrond nog eens door wanneer hij sprak over zijn jeugd, onder andere over de V-Bommen die hij in de nadagen van de oorlog op de stad had zien vallen. Na de oorlog deed hij zijn legerdienst in Belgisch Congo, in Katanga.
Vanaf zijn jonge jaren was Walter al gebeten door techniek. Hij zou er ook zijn beroep van maken. Bij terugkeer naar België werkte hij jarenlang als docent en leerkracht technische vakken. Maar het bleef bij Walter zelden bij theorie. Thuis, maar ook bij vrienden en familie, kluste hij constant en legde hij zonder verpinken hele elektriciteitsleidingen aan. Op het stukje familiegroen in Wambeek toverde hij eigenhandig een afwateringssysteem uit het niets tevoorschijn… Ook een ander stukje techniek begeesterde hem; zo was hij ook schietinstructeur bij de Anderlechtse Sportschutterskring.
In 1960 trouwde hij, met Simonne Janssens. Volgens de overlevering waren het zijn dansmoves die de jonge Simonne voor hem innamen. Het koppel besloot om in Koekelberg te gaan wonen, aan de Jetselaan. Ze stichtten er hun gezin, met zonen Luc en Mark. Als uitgesproken vrijzinnigen zouden “Simonne en Walter” – want zo stonden zij bij iedereen bekend, als een twee-eenheid – zich engageren bij het Humanistisch Verbond, de Grijze Geuzen en het Willemsfonds. Zij stichtten ook in 1987 ‘Mensen met Tijd’, een vereniging actief in Gemeenschapscentrum De Platoo die wekelijks mensen samen bracht, tegen de vereenzaming in de stad. Los van hun engagement in het verenigingsleven hielpen Walter en Simonne ook waar ze konden buren en kennissen, met boodschappen en dergelijke meer.
Walter beheerste net als Simonne de kunst van het “geven”. Was het niet iets tastbaars – zoals de legendarische potten confituur of choco (naar eigen recept!) die ze regelmatig vrienden toestopten – dan was het wel aandacht of menselijke warmte. Walter en Simonne zijn altijd de belichaming geweest van wat wij in Willemsfondskringen graag ‘sociaal liberalisme’ durven noemen. Een engagement of levenshouding die ook geworteld raakte in de familie. Vandaag is kleindochter Mimi voorzitster van het Willemsfonds Ganshoren.
We beseffen dat dit ‘in memoriam’ véél te kort doet aan de betekenis van Walter; voor zijn familie, voor Koekelberg, voor het Nederlandstalig verenigingsleven in Brussel in het algemeen en het Willemsfonds in het bijzonder, en voor zijn vele vrienden en kennissen. Diegenen die het privilege hebben gehad hem gekend te hebben, zullen alleszins erg warme herinneringen aan hem blijven koesteren.
Langs deze weg wensen wij als bestuur van het Willemsfonds Hoofdstedelijk Gewest dan ook onze oprechte deelneming aan te bieden aan Simonne en aan de familie Crahaij. En we willen Walter ook danken; voor alles wat hij doorheen de jaren allemaal voor het Willemsfonds heeft gedaan en wat hij voor ieder van ons betekend heeft.
